Bengü Öner

Şimdi şirin ofisimdeki, az sayıdaki sıcakkanlı mesai arkadaşımla vedalaşıp, çok para vermesem de işimi gören 4 tekerleklime koşup, kontağı çevireceğim. Klimaya ihtiyacım yok. Çünkü camları açtığımda genzimde tatlılığını bile hissettiğim çiçek kokusu, denizden gelen rüzgarla birlikte ciğerlerime dolacak. Şehir trafiği, egzoz kokusu, korna sesi olmadığı için kısa süreceğinden endişelendiğim yolculukla, sahil şeridi, birkaç sokak, biraz ağaçlık geçtikten sonra bembeyaz evimi uzaktan göreceğim. Bahçesinde gözüm gibi baktığım erguvanlarımı kontrol edip, akşamın en anlamlı saatinde balkon keyfimi kaçırmamak için tatlı bir telaşla evime gireceğim. Taşların serinliği ayaklarımdan bütün vücuduma yayılırken zaten günün yorgunluğunun çoğunu atmış olacağım. Mutfağa koşup, akşamdan hazırladığım zeytinyağlıları, balkondaki kocaman pembe çiçekli örtülerle bezenmiş masanın üzerine koyacağım. Tam hafifçe esen rüzgardan cesaret alıp havalanmaya çalışan peçetelerin peşinden koşarken, O'nu göreceğim.

Her yitenin arkasından hayat devam ediyor ama insan hep buruk kalıyor. Güldüğünde bir suçluluk hissi, mutlu olduğunda utanma... Üstelik geçmesi için belli bir zaman da yok. Yara değil ki iyileşsin, yol değil ki bitsin... Ölümle çok küçükken tanışmıştım ama üzerinden yıllar geçti. Ölüm, yıllar sonra, geçtiğimiz günlerde, 26 Mayıs'ta annenemin aramızdan ayrılışıyla kendini hatırlattı bana. Ölmeyi genelde bayılmak zannettiğimizi olayın ciddiyetine vardığımda anladım. Sevdiğin birini toprağın altına yerleştirip onu orada bırakıp gitmek çok zormuş gerçekten. 25 senedir benim için ana olan, oyun arkadaşı olan, yerlerde yuvarlanan, kucağında taşıyan, uyutan, yemek hazırlayan, tuvalete götüren, mezuniyetlerime sevinen, hediyeler alan, şımartan, anneme- babama karşı koruyan, gezmeye götüren, dualar eden... kısaca daha iyi olmam için elinden gelen her şeyi yapan Anneanneciğime yeterli karşılığı verememiş olmanın ezikliğiyle arkasından ağlıyorum. Gereksiz yere arkasından gözlerimi devirdiğim