Bengü Öner

Çocukluğu boyunca her kendince "muhteşem" şeyi biriyle paylaşma ihtiyacı hisseden biriysen, yalnız değilsin! +1 yaz beni lütfen :) Daha el kadar bebeyken bile ablamı dürtükleyip gördüğüm onca muhteşem, şaşırtıcı şeyi -anında- paylaşmak isterdim. Büyüdükçe dürtüklemenin pis birşey olduğunu öğrendiğimden kelli o alışkanlığımdan vazgeçtim (darısı öğrenemeyenleri başına:) ) ama paylaşma ihtiyacım hiç bitmedi. Eğer böyle bir tabiata sahipsen, büyüdükçe gördüğün, yaşadığın o muhteşem, inanılmaz şeyler azalsa da yine de paylaşma güdüne engel olamıyorsun. Eğer hiçbir şey seni heyecanlandırıp mutlu etmiyorsa zaten yaşamıyorsun, sadece hayatta kalıyorsun. Ya da biraz daha kötüsü, o güzelliği paylaşacak kimsen yok! Çünkü o paylaşım ki; herkesle yapılmaz. Aynı frekansta olacağın, esprini, duygunu kavrayacak insanlar, bir elin parmaklarını geçmiyor çok yazık. Ve elde kalan parmakların sayısı da giderek azaldığından sanırım, artık sosyal mecralardan paylaşım yapıyoruz. Nerede olduğ

Çok sevdiğiniz birini kaybettiğiniz ilk zamanlarda aslında çok üzüldüğünüzü zannediyorsunuz ama üzgünlükler zamanla çıkıyor bence. İlk şoku atlattıktan sonra alışma evresi en zor geçen... Bazen kulağına sesi geliyor. Sanki sana seslenmiş gibi irkiliyorsun. Dank ediyor kafana yokluğu. Çok özlüyorsun. Özlemin giderek artıyor en acısı da... Kabullenmen bile seni utandırıyor. Bu kadar çabuk hayata tekrar sarılman hiçbir şey yokmuş gibi yaşaman ayıp gibi geliyor. Ama insanoğlu böyle hayatta kalıyor işte. Her gidenin yerini bir şekilde doldurmaya programlı bir makine gibi yaşıyor. Kaybettiğin sanki hala yerinde gibi geliyor çoğu zaman. Beyninin mi kalbinin mi oyunu? Bilemiyorum. Ama bazen "n'apıyor yahu bir halini sorayım!" bile diyorsun. Daha düşünceni tamamlayamadan gerçek kor gibi dökülüyor içine. Yaşadığı evin merdivenlerinin kokusunu alınca sanki onu koklamış gibi oluyorsun, merdivenlere sarılasın geliyor. Her zaman ekmek aldığı pastaneyi görünce ekmek almaya g