Çok Şükür Kulak Memesi Kıvamındayım!

Küçükken ablamla günün herhangi bir saatinde, misal elma yesek, annem gelip "Aaa kızım şimdi elma yemenin zamanı mı?" derdi.

Yıllarca anlam veremediğimiz bu cümleye güldük durduk. "Elma yemenin zamanı mı olur?" dedik. Ama oluyormuş. Zamansız yediğin elmadan zehirlenince anlıyorsun!

Her şeyin bir zamanı varmış...

Zamanında başıma gelen olaylardan yola çıkarak konuşuyorum yola kiminle çıktığın ve kiminle kaldığın çok önemli...

Çıktığın yolda yalnız kaldıkça gelene- gidene aldırış etmemeyi öğreniyorsun çünkü.

Olmayan şeylerin arkasından ağlamanın, çocuk gibi yalvarmanın ne kadar gereksiz olduğunu biraz geç de olsa anlıyorsun.

Olmayan şeyin sonradan her seferinde "iyi ki olmamış!" dedirtmesinin verdiği şaşkınlığın bunu anlamamda katkısı büyük tabii...

İnsan belli aşamalardan geçmeden, acıları yüklenmeden, kalbi kırılmadan insan olmuyor.

Etrafımızda insan olamayan canlıların dolaşmasını da buna bağlıyorum zaten. (biliyorum çok iyimser düşünüyorum:))

Edindiğim düstura göre çektiğimiz dertleri kredi gibi düşünmem gerekiyor. Taksitleri ödemeden ikramiyeye ulaşamayacağımı kabullendim. Kabullenmek birçok şeyi kolaylaştırıyor. Geleni- gideni çabuk kabullenmem de bundan dolayı olsa gerek...

Acıyı yaşarken çok zor olsa da en azından etkisi azaldıktan sonra şükredebilmeyi bilmeli. Bizi "biz" haline getirdiği için...

Kaderci bir insan olarak geç de olsa şükretmeye başladım ben. Daha kötülerinden sakınmam için biraz sevimlilik yapmaya çalışıyor da olabilirim o konuda bazı şüphelerim var:)

Ama insan, yaşamadan merhamet etmeyi de öğrenmiyor, fazla şefkatten salak durumuna düşmemeyi de...

Tokatı yediğinde diğer yanağı mı çeviriyorsun, bir tane de sen mi patlatıyorsun yoksa sadece çekip gidiyor musun işte ona karar verebiliyorsun bu sayede.

Hamur gibi insanoğlu... Yaşadıkça kıvama geliyor. Yaşadıklarının dozuna bağlı olarak kimi kulak memesi kıvamında kalıyor kimi ise başına gelse kafanı yarıyor...