Ne mutlu!

Hayatta herkes gidip de yalnız kaldığın zaman kendine şu soruyu soracaksın: 'nasıldım?'

Amaç kendine "vuhuu!" diyebilmek.

Ya ezik gibi sürünür, sümük gibi yaşarsın ya da ne yaşadıysam başım dik durdum, hayata devamlı kafa tuttum dersin.

Evet böyle de kaybedeceğin şeyler değişmez...

Hayattan yiyeceğin tokatlar azalmaz...

İnsanlar seni daha fazla sevmez...

Ama sen kimseye "git" demeden; sadece "gideceğim" diyenin eline bavulunu tutuşturmanın haklı gururuyla yaşarsın.

Ne bir gram fazla vicdan azabı, ne bir keşke, ne de eksiklik duymadan. Fazla birşey yapmadan..

Ruhuna yetecek kadar 'kabul' ve 'eyvallah'la yaşamış olursun.

Her zaman bir yanında hazırlıklı olduğun, hatta zaman zaman hiç gitmese de aman da dedirtmeyen yalnızlığın karşına dikildiğinde, tatlı bir tebessümle karşılarsın onu.

Arkanda hiç bavul kalmadığı için rahat, anılarda gereksiz insanların kalabalığı olmadan...

Ne mutlu!