Bir Ses Duydum Sanki

Bazı şeyler vardır, her tekrarında insanı ilk yaşadığı ana götüren… Bir koku, bir tat, bir ses…

Bir ses biliyorum her duyduğumda beni anılarıma döndüren. Ne dediğini anlamamın çok da önemli olmadığı, her sözü yüreğime dokunan, muhteşem sesin sahibi…

İlk bilgisayar sahibi olduğum gün tanışmıştım bu adamla. Şu günlerde sadece onun sesini duymaya ihtiyacım var.

En mutlu anlarımda da yanımdaydı. En üzgünlerinde de…

Nişantaşı sokaklarından Osmanbey’e çıkarken birlikte mırıldandık. Beşiktaş’ta vapurdan inerken kulağıma en güzel sözleri fısıldadı. Metro merdivenlerinden koşarak indim onun verdiği enerjiyle. Yolda yürümek bile daha eğlenceli oldu çoğu zaman, adımlarım hızlandı giderek, koşar adım vardım her yere… Etrafı izlerken her hareket anlam kazandı. İnsanların gülüşmeleri, konuşmaları, tartışmaları…

Ben ağlarken eli omzumdaydı. Karanlık odamda yastığımı ıslatırken o verdi teselliyi. Otobüslerde buğulu camlardan akan yağmur suyuna karışırken gözyaşlarım, teyzeler amcalar birbirini dürtükleyip halime acırken, o susturdu beni… Birinin arkasından el sallamak zorunda kaldığımda ona yaslandım.

En sevdiklerim yanımdayken o zaten her zamanki yerindeydi. Hep birlikte, kol kola bağıra çağıra şarkı söyledik. Kadeh tokuşturduk, kahkahalar attık… Bazen tutamadık kendimizi kalktık, oynadık.

Taksim Meydanı’nda tüm curcunanın arasında sesini duyduğum an beni “zınk” diye olduğum yere mıhlayan bir adam o. Khaleek Maaya (Benimle Kal) diye bağırdığında kendime engel olmadım olamadım. Kalakaldım.

Amr Diab, her anımda, yaşadığım her duyguya extra güç kattığın için teşekkür ederim. Ağzına sağlık. Sen bilmesen de seni seviyorum :)